Vanochtend had ik om 08.00 uur met Alexandra afgesproken om met de bus naar Totonicapán te gaan.

Dat is een leuk bergstadje dat bekend is vanwege de vele handwerkslieden zoals schoenenmakers, wevers, pottenbakkers, tinsmeden en meubelmakers die hun spullen vooral op de 2 grote marktdagen (dinsdag en zaterdag) verkopen. Het is een lokale markt en niet erg toeristisch, dus dat leek ons wel wat.

Met de zogenaamde chickenbus was het ongeveer een uurtje rijden en eenmaal uitgestapt was er gelijk van alles te zien aan leuke fotogenieke dingen en wat direct opviel waren de vele vrouwen traditioneel gekleed met vaak een grote mand op het hoofd. We liepen de hoofdstraat omhoog en zagen al vrij snel de eerste kraampjes en kleedjes van de markt. Mooi gekleurde stoffen, schoentjes, aanmaakhoutjes, aardewerk, fruit, rondwandelende verkopers, bloemen, lucifers, doekjes, beschilderde eieren, groente, kruiden, bonen, snoepgoed, jurkjes en zelfs complete kasten.

Hoe verder we kwamen hoe meer er te zien was en hoe drukker het werd. Alexandra zag een markthal en wilde daar wel een kijkje nemen. Het was de carnicería, een hal vol kleine verkoopplekken met dode beesten in alle vormen en maten, echt iets voor mij haha. Vanaf de bovenverdieping hadden we mooi uitzicht op het geheel en vooral op de vrouwen die daar vlees of worst of wat dan ook kwamen kopen.Intrigerend om te zien hoe ze met de mand op het hoofd binnenkomen, weten waar ze moeten zijn en als ze iets gaan kopen gaat de mand van het hoofd en kunnen ze rustig onderhandelen en de waren bekijken. Wat ze kopen verdwijnt in de mand (waar netjes een doek omheen zit) en die mand gaat vervolgens weer op het hoofd. Ik heb meerdere foto's proberen te maken maar er zijn maar een paar gelukt, die vrouwen zijn echt heel snel en mijn camera erg traag :-(

Toen we de hal uit wilden was het een beetje een opstopping in de nauwe doorgang, echt niet grappig meer. Ik hield mijn tas in beide armen geklemd want je wordt altijd gewaarschuwd dat juist op de drukste plekken veel dieven zijn. En Guatemala staat helaas bekend vanwege de vele straatrover, al dan niet met geweld. Eenmaal weer op straat, waar het inmiddels ook een drukte van belang was, lukte het met moeite om uit de massa vandaan te komen. En opeens roept Alexandra helemaal in paniek dat haar telefoon is gestolen. Een I pad waar ze ook foto's mee maakte ... shit! Ze had de telefoon steeds in haar jaszak met haar hand er omheen, maar had haar hand even uit de zak gehaald om wat haar uit haar gezicht te vegen. In een fractie van een paar seconden is het dus gebeurd, dat kan geen toeval zijn! We staan voor een slagerij en allemaal mensen (en de slager) om ons heen maart natuurlijk kon niemand echt iets doen. We hebben nog geprobeerd om haar nummer met mijn telefoon te bellen, maar hij was al uitgezet.

Alexandra was echt finaal van kaart, in die telefoon zaten natuurlijk al haar contacten, haar social media, haar info over haar terugreis naar Duitsland en nog erger .... zo'n 2000 foto's van de maanden dat ze al rondgereisd had in Guatemala. Iedereen had erg met haar te doen en ze waren erg meelevend. De slager gaf haar nog een flesje water en een vrouw is daarna met ons meegelopen naar de politie, wat een heel eind lopen was door vele straten vol mensen en waren. We hadden uiteraard geen oog meer voor dat alles en ik hield mijn tas nog steviger vast dan voordat dit alles gebeurde. Bij het politiebureau zijn we goed ontvangen en hebben de situatie een aantal keren opnieuw uitgelegd aan verschillende personen, dit alles voor de deur van het politiebureau, wel grappig eigenlijk. Niet lang nadat we afscheid genomen hebben van de behulpzame vrouw, zijn we in een politieauto naar een soort dependance gebracht waar Alexandra aangifte kon doen. Het werd ons in elk geval duidelijk dat dit soort akkefietjes aan de orde van de dag is en dat je echt niets maar dan ook niets van waarde bij je moet dragen, tenzij het onder je kleding is. Tja, een harde les voor de volgende keer en ik mocht m'n handen dichtknijpen dan ik niets kwijt ben geraakt. Ze doen dit soort berovingen in groepen en toeristen pikken ze er natuurlijk zo tussenuit, Alexandra helemaal want zij is super blond.

In elk geval zijn we na de aangifte door de politie helemaal terug gebracht naar Xela dmv 3 verschillende patrouille auto's, 3x overstappen dus, wat een service! Van een agent hoorden we nog dat je als toerist politiebescherming kunt vragen als je een stad, dorp, markt of ander soort plek wilt bezoeken.Dat kost verder niets, er zijn speciaal agenten voor opgeleid die ook Engels spreken. De overheid betaalt dat allemaal, ze hebben natuurlijk geen belang bij te veel negatieve publiciteit. Jammer dat we dat niet eerder wisten, maar goed, achteraf is het altijd gemakkelijk praten! Eenmaal terug in Xela ben ik nog even meegelopen en daarna ook maar op huis aangegaan.

Not a happy end van wat een toffe dag had moeten zijn.

p.s. Een paar uur later toen ik voor ik van huis ging in mijn tas checkte of ik de sleutel van het hostel bij me had, ontdekte ik dat in het kleine zijvakje van mijn tas een fikse snee zat, gemaakt met een mes. Aangezien het 3 laagjes stof waren zijn ze er niet direct doorheen gekomen en zat de sleutel nog netjes waar die meestal zit. Maar het is duidelijk dat het een bende was die ons gevolgd heeft en ik mag blij zijn dat niet mijn hele tas opengereten is en ik ook van alles kwijt ben geraakt. En uiteraard ook blij dat ons persoonlijk niet iets is aangedaan! We leven toch in een vreemde wereld nietwaar ..... wishing peace for all!