Op weg naar Xela met een minibusje, was nog even lastig om mijn reistas op het dak te krijgen. We pikken nog meer mensen op onderweg, allemaal jonge avonturiers die naar de meer toeristische plekken gaan. De rit duurt ongeveer 3,5 uur met 1x een stop bij een wegrestaurant en de nodige souvenirs. Gelijk maar wat kleurige foto's van artikelen met kleurrijke stoffen én Guatemala erop ....ja ik ben nu wel echt in Guatemala! Onderweg in de minibus kijk ik volop om me heen, er is veel te zien buiten en er zijn heel veel bergen en het is afgezien van de vele bebouwing en de vele reclameborden langs de route overal groen!

Vlakbij de meren van Atitlán (waar blijkbaar iedereen heen gaat) stap ik op een kruispunt als enige uit de bus en in een soort jeep die al staat te wachten.

Deze chauffeur spreekt goed Engels en blijkt uit de VS te komen, getrouwd met een Gualmateekse en samen hebben ze een soort reisbureau waarbij ze ook transfers verzorgen.

Hij weet nog niet waar ik heen moet in Xela, maar hoewel Xela niet ver meer is, zijn we nog wel even onderweg. Zijn vrouw is namelijk met een Amerikaan op excursie en we gaan hun oppikken vanaf een markt in een dorp in de buurt. Dat we daar zijn duurt langer dan verwacht want afgezien van de door mij gevraagde fotostop van het uitzicht op de vallei waar Xela ligt, is er file omdat we een hele drukke kruising moeten passeren mét stoplichten. Na de pick up staan we weer in dezelfde file, alleen nu de andere kant op. Gelukkig is er een doorsteekje mogelijk een hebben het geluk dat er geen tegenligger komt want het is smal en heeeel steil.

We gaan nog niet naar Xela zo blijkt. Bij de excursie van de Amerikaan hoort ook een bezoek aan het dorpje oftewel pueblo Salcajá. Daar blijkt de eerste kerk van Midden-Amerika te staan, uit vijftienhonderd nog wat. Vlakbij de kerk is een huis waar een lokale alcoholische drank wordt geproduceerd. Kun je proeven, evenals fruit dat in dat alcoholische goedje is gedrenkt. Niet aan mij besteed en helaas voor de vrouw des huizes koopt ook de Amerikaan niets.

Hierna gaan we dan toch naar Xela en inmiddels weet de chauffeur naar welk adres ik moet. Het blijkt dat ik op het laatste moment in een ander gastgezin geplaatst wordt! Mijn oorspronkelijke gastgezin is nog niet terug van vakantie in het zuiden (ik begreep iets van een ongeluk). Ik moest in elk geval met spoed ergens anders ondergebracht worden en al bij aankomst voel ik me niet echt welkom.

Er wordt geen hand gegeven of andere begroeting en ook de rest van de familie is niet echt gezellig en komt erg gesloten over. Er zijn geen jonge mensen en de entree van de woning ligt verscholen achter een winkeltje met wat toiletartikelen, gescheiden door een enorm hek. De ruimte is een grote patio die ze overdekt hebben met golfplaat.

De kamers van het huis liggen rondom deze patio, alleen het kamertje (beter gezegd hok) waar ik moet slapen is van het winkeltje afgetimmerd. Het is donker, heeft een betonnen vloer, 1 tafeltje met stoel en geen kasten.

Er is hier geen gezellige gemeenschappelijke ruimte, de zgn woonkamer wordt in gebruik genomen als verzamelplaats voor het afval en de paar banken die er staan zijn vakkundig afgedekt met kleden.

Voor de lunch hadden ze iets met kip gemaakt, dus ging de vrouw des huizes nog wat salade voor mij maken.

Ik werd geacht me zolang terug te trekken op mijn kamer, waar ik dus op bed heb liggen huilen. Elke keer dat er een vrachtwagen door de straat rijdt is dat een oorverdovend lawaai, aangezien de paar spaanplaten van mijn hok het geluid niet noemenswaardig reduceren. Ik kan me even goed voorstellen hoe het is om in een cel opgesloten te zitten.

De lunch was ok, ik moet wel oppassen dat ik niet ga afvallen hier. Verder hoorde ik dat ik zelf moet zorgen voor water en toiletpapier en de was kan ik doen bij de wasserette. Het voelt niet dat ik onderdeel ga uitmaken van dit gezin :-(

Na de lunch heb ik aangegeven de betonvloer erg onprettig te vinden en me zorgen te maken over het lawaai mbt mijn nachtrust. Ik heb toen een matje voor op de vloer gekregen. Het lawaai van trucks zou er in de nacht niet zijn, afwachten maar.

Ik probeerde uit te leggen dat ik hier was omdat mijn oorspronkelijke gastgezin een ongeluk had gehad en pas dinsdag terug in Xela kon zijn. Ik geloof niet dat ze het helemaal begreep, maar toen ik vroeg om een extra kussensloop omdat mijn kussen erg onprettig rook, was de maat blijkbaar vol. Nog geen 10 minuten later stonden mijn toekomstige lerares Paula én de mede-eigenaar Hans van de organisatie waar ik ga stage lopen op de stoep. Ze hadden een ander gastgezin voor mij! Dat leek me een goed plan en dus hebben we mijn onuitgepakte bagage in haar auto gezet.

Na mijn overplaatsing naar mijn nieuwe gastgezin, wat direct stukken beter voelde, heeft Hans me al een beetje wegwijs gemaakt in de stad én me ook hun huis laten zien waar ze kamers verhuren. Ziet er prima uit met een soort van dakterras en een keuken die iedereen kan gebruiken, net een soort gite.

Ze hebben daar wifi en ik heb een sleutel gekregen zodat ik gebruik kan maken van internet zodat ik niet afhankelijk ben van internetcafé's.

Begin vd avond heeft hij me terug gebracht, was al schemerig en net binnende veiligheidsmarge.

Even wat Spaans gestudeerd en wat geslapen tot het tijd was om te gaan eten: beetje spaghetti met simpele saus, tortilla's, brood en platanos (een soort banaan die warm gegeten wordt). Het was niet veel en helaas geen groente of bonen. Na het eten even een douche genomen (koud, zal later meer vertellen over de douches hier) en me toen maar teruggetrokken op mijn kamer. Vrij snel (en best hongerig) gaan slapen want het was een enerverende dag.